video17

video13

videos

ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΕΙΟΥ...

Από την αρχη αυτού του έτους(2008), γίνονται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο φιλότιμες προσπάθειες για την καθαριότητα του χώρου-σε σύγκριση με την αναλγησία των προηγούμενων χρόνων.Βέβαια ,το όλο εγχείρημα ,μοιάζει με το κτίσιμο στο γεφύρι της Άρτας.
Ολιμερής το κτίζανε ,την νύχτα γκρεμιζότανε! Δηλαδή,πολλές από τις προσπάθειες για την καθαριότητα του χώρου,ακυρώνονται αμέσως , αφου κάποιοι -αν μη τι άλλο- κουφιοκέφαλοι, από παρατάξεις,διαφημιστικές εταιρίες, ταξιδιωτικά γραφεία, και λοιπά, συνεχίζουν να καλύπτουν ΚΑΘΑΡΟΥΣ τοίχους(αλλά και πόρτες, παράθυρα,πίνακες,παγκάκια,όπου βρούν γενικότερα) , με την "πραμάτεια" τους. Όχι,οι πίνακες ανακοινώσεων δεν είναι αρκετοί για αυτούς.Ευτυχώς, διαπιστώνω πως όλα αυτά τα χαρτιά, ξηλώνονται τακτικά από τους υπεύθυνους του πανεπιστημίου.Δυστυχώς όμως, όλοι αυτοί οι επιτήδειοι, κατευθείαν τρέχουν να ξανατοποθετήσουν τις αφίσες τους ,για να διαφημιστούν στους χώρους του δημόσιου πανεπιστημίου. Επίσης τις τελευταίες 2 εβδομάδες, έγιναν εξαιρετικά πετυχημένες προσπάθειες καθαρισμού,της -πάντα βρόμικης-υπόγειας διάβασης ,που βρίσκεται δίπλα από το Πάντειο(όχι αυτή που είναι κάτω από την λεωφόρο Συγγρού, την άλλη,που οδηγεί στην Καλλιρόης) . Τι κρίμα όμως που η καθαριότητα δεν κράτησε για πολύ,αφού κάποιοι άλλοι -επίσης κουφιοκέφαλοι-θέλησαν να εκφράσουν την "καλλιτεχνική" τους φύση,με άθλια grafities,πάνω στους καθαρούς τοίχους. Και πάλι όμως οι άνθρωποι της καθαριότητας, έσπευσαν να τους επαναφέρουν στην προηγούμενη-καθαρή- κατάστασή τους.
Άραγε, για πόσο ακόμα,θα συνεχίζεται αυτό το παιχνίδι γάτας-ποντικιού?
Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε , όλοι αυτοί οι επιτήδειοι, να κάνουν ό,τι θέλουν-ακόμα και να βρομίζουν- τους χώρους του -δημόσιου-Παντείου Πάνεπιστημίου?

ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ

Μα επιτέλους ,τί θα γινει με τους αναρχικούς και τις οργανώσεις τους?
Όσο νόμιμες και αν είναι ,πιστεύω πώς κανείς δεν τους δίνει το δικαίωμα να βάζουν τις αφίσες τους όπου τους κατέβει!
Ακόμη και πάνω στους κάδους της ανακύκλωσης! Άν είναι δυνατόν!
Θεωρώ πως υπάρχουν αρκετοί τοίχοι ακόμη, που τους έχουν "ξεφύγει" ,και δεν τους έχουν χρησιμοποιήσει για τις ακραίες απόψεις τους.
Τι να πώ πια! Δηλαδή δεν φτάνει που οι κάδοι ανακύκλωσης είναι πολύ λιγότεροι από όσο θα έπρεπε να είναι,και προσφάτως έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους, είτε έχουν συγκεντρωθεί σε κεντρικά σημεία (σε διάφορα προάστια των Αθηνών,από την ελληνική εταιρία ανακύκλωσης),δυσκολεύοντας την πρόσβαση των πολιτών σε αυτούς-τώρα έχουμε και τους αναρχικούς ,που χρησιμοποιούν παράνομα τους κάδους για να διακυρήξουν τα πιστεύω τους, κρύβωντας το σχημα της ανακύκλωσης, καθιστώντας έτσι τους μπλέ κάδους
-πολλές φορές- ουσιαστικά αόρατους.
ΕΛΠΙΖΩ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ,ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ Ή ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ,ΝΑ ΜΕΡΙΜΝΗΣΕΙ ,ΠΑΤΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ(ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ).
Χ.Κ.

" Ο γελοιογράφος σαν σχολιαστής"

Πόσες φορές έχει τύχει να πάρουμε στα χέρια μας μια εφημερίδα και ενώ έχουμε φρίξει κυριολεκτικά από τις ειδήσεις που διαβάζουμε, ξαφνικά «πέφτει» το μάτι μας
πάνω σε ένα χιουμοριστικό σκίτσο; Ένα σκίτσο το οποίο, αφού μας έχει κάνει να γελάσουμε υπερβολικά, μας κάνει να σκεφτούμε τα πράγματα κάπως πιο ψύχραιμα-όχι επιδερμικά ,αλλά εις βάθος-να επικεντρωθούμε στην ουσία ενός θέματος ή σε άλλες παραμέτρους του, που μπορεί να μην είχαμε αντιληφθεί. Αυτό ακριβώς είναι αυτό που κάνει ένα γελοιογράφο πιο ξεχωριστό ,από έναν απλό σκιτσογράφο που απλά σκιτσάρει για κόμιξ ή περιοδικά, χωρίς ειδικό σκοπό ,αν και σήμερα ακόμη τα κόμιξ έχουν θεματικές και πολλές φορές ιδιαίτερο χιούμορ(βλ.«Αρκάς»κ.α.).
Η γελοιογραφία είναι διεθνές «φαινόμενο» ,το οποίο υπάρχει και στην Ελλάδα από τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα ελληνικά φύλλα(εφημερίδας). Αρκετοί είναι οι Έλληνες γελοιογράφοι που ασχολήθηκαν και ασχολούνται εκτενώς με την επικαιρότητα ,προσπαθώντας επιτυχημένα να την αποδομήσουν με τα ανεπανάληπτα σκίτσα τους .Αρχίζοντας από τους πρωτομάστορες που ανήκουν πια , στην ιστορία: τον Φωκίωνα Δημητριάδη, τον Αρχέλαο (Αντώναρο), τον Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ), τον ΚΥΡ ( Κυριακόπουλο Γιάννη ) και τον Βασίλη Χριστοδούλου-«βετεράνο»αλλά πάντα στις επάλξεις ,που κοντεύει να συμπληρώσει σχεδόν έναν αιώνα ζωής , φτάνοντας μέχρι τους σύγχρονους: Γιάννη Ιωάννου, Ηλία Μακρή
( ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ), Έφη Ξένου, Στάθη Σταυρόπουλο («ΣΤΑΘΗΣ Σ.»- ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) ,Γιάννη Λογοθέτη(Λογό) και ο –ευρέως γνωστός- Σπύρος Ορνεράκης ,που έχει δημιουργήσει και δική του σχολή σκιτσογραφίας.
Συνήθως η σκοπιά , από την οποία οι γελοιογράφοι βλέπουν την πολιτική πραγματικότητα ,την επικαιρότητα ή κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ,είναι αρκετά καυστική, και μάλλον αυτό είναι απαραίτητο για την κρίση των αναγνωστών-θεατών.
Το να παρουσιάζουν την κοινή, και παράλληλα και δική τους αντίληψη ,μέσα από τα αστεία τους σκίτσα, είναι για τους γελοιογράφους τρόπος ζωής. Φυσικά, οι γελοιογράφοι αποζητούν αυτή την διάδραση των σκίτσων τους με τους θεατές-δέκτες, αφού η αποδοχή των γελοιογραφιών τους σημαίνει αυτόματα και την αναγνώρισή τους από το κοινό. Ένας γελοιογράφος της νέας γενιάς είναι ο Τάσος Αναστασίου ,μόλις 30 ετών, που η δουλειά του πρωτοδημοσιεύτηκε το 1999στο περιοδικό «Αντί»,ενώ σήμερα εργάζεται στην εφημερίδα «Τα Νέα». Σκίτσα του δημοσιεύονται επίσης στην εφημερίδα «Κυριακάτικη Αυγή» και στο περιοδικό «Γαλέρα».
Λέγεται πως μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Το ίδιο, άλλωστε, ισχύει και για ένα σκίτσο, δεν νομίζετε;